Vol vertrouwen het nieuwe jaar in

Ben jij meer van het terugkijken of van het vooruit kijken? Een actuele vraag zo rond de jaarwisseling. Het antwoord hangt af van je omstandigheden. Heb je mooie dingen meegemaakt, dan kijk je graag terug. Nog even nagenieten! Heb je een jaar achter je met veel 'moeite en leed', dan zul je dat graag achter je willen laten en liever vooruit kijken. Het kan ook tegenstrijdige gevoelens geven. Bijvoorbeeld wanneer je iemand verloren hebt van wie je hield. Mooie herinneringen, pijn van het gemis, weer verder moeten. Je wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens.

Terugkijken heeft, los van de verschillende emoties, iets veiligs. Je kijkt altijd terug op feiten; echt gebeurd. Je weet wat je had, maar niet wat je krijgt. Vooruit kijken gaat gepaard met onzekerheid. Je hebt plannen, maar weet niet of ze uit komen. Je hoopt op wat je nog niet kunt zien.

Ik moest hier aan denken toen ik las over het volk Israël in de woestijn. Hoe groot ook hun 'moeite en leed' in Egypte, ze wisten wat ze hadden. Wat ze zouden krijgen, was nog niet zichtbaar. Ze hadden 'slechts' Gods belofte.

Feest van licht en vrede op aarde 2

Dit is de tweede overdenking in een serie van 2 over de geboorte van Jezus.

In de eerste overdenking stonden we stil bij de betekenis van 'leven in het licht' als navolgers van Christus, het 'Licht van de wereld'. We sloten af met de conclusie: 'Hoe mooi en vredig de geschiedenis van Jezus' geboorte ook lijkt en hoe romantisch het soms ook wordt gebracht, de werkelijkheid is het tegenovergestelde!'

Vrede op aarde
Wanneer de engelen het in hun spreekkoor hebben over 'vrede op aarde', dan moeten we dat ook zien in dit perspectief. Jezus komt om vrede te brengen, maar niet een vrede in de zin van een wapenstilstand op aarde! Integendeel! Hij komt juist om de strijd aan te gaan. Alleen zo kan Hij vrede brengen voor wie in Hem gelooft. Alleen zo kan Hij Zijn belofte in vervulling doen gaan: "Vijandschap sticht ik tussen jou en de vrouw, tussen jouw nageslacht en het hare, zij verbrijzelen je kop, jij bijt hen in de hiel." (Genesis 3:15)

Feest van licht en vrede op aarde 1

Dit is de eerste overdenking in een serie van 2 over de geboorte van Jezus.

In de hele wereld maken mensen zich op voor Kerst. Het feest van het licht en van vrede op aarde. Een tijd waarin mensen omzien naar een ander, elkaar kaartjes sturen, hun huis versieren met lichtjes, meningsverschillen even parkeren en een pauze inlassen in een oorlog. Want Kerst is het feest van licht en van vrede op aarde. Even alle ellende aan de kant en de positieve bril opzetten. Een romantische sfeer en een beetje positiviteit kunnen we wel gebruiken als mens ...

Dat Kerst geen christelijke maar een Germaanse oorsprong heeft en dat Jezus niet in deze tijd van het jaar is geboren, is voor veel mensen onbekend. Een gevoelig punt, waar veel christenen niet over na willen denken! "In de vierde eeuw zorgden keizer Constantijn de Grote en de bisschoppen van de uit vervolging bevrijde vroege Kerk ervoor, dat Kerstmis op 25 december zou worden gevierd. Op deze datum werd rond de Middellandse Zee tot dan toe de zonnegod vereerd onder vele verschillende namen zoals Ra in Egypte en Helios in Griekenland. In het late Romeinse Rijk was dit vooral de zonnegod Sol Invictus (= de onoverwinnelijke zon). Omdat Jezus het Licht van de Wereld genoemd werd, zou Constantijn I - volgens bepaalde auteurs - hebben besloten dat de geboorte van Christus op deze dag gevierd zou moeten worden. Bovendien - en dit feit is invloedrijker geweest bij de opkomst van de viering van de geboorte van Christus als Kerstmis - waren de dagen rond 25 december reeds de vrije feestdagen der saturnaliën." (Bron: Wikipedia)

Kerst als feest van het licht ... Maar is dat wel terecht? Is dit het licht dat Jezus bedoelt, wanneer Hij zegt: "Ik ben het licht dat naar de wereld is gekomen, opdat iedereen die in mij gelooft niet meer in de duisternis is." (Johannes 12:46)? Is dit de vrede waar de engelen over spreken: "Eer aan God in de hoogste hemel en vrede op aarde voor alle mensen die hij liefheeft." (Lucas 2:14)?

De rijke man en de arme straatkrantverkoper

Op vrijdag doe ik de weekendboodschappen. Met een volle kar moet ik om bij de auto te komen langs de straatkrantverkoper, een al wat oudere man. Elke week weer hetzelfde dilemma. Zal ik een krant meenemen of niet. Hoe dan ook moet ik met die volle kar langs hem heen. Als ik hem niets geef voel ik me schuldig. Als ik hem wel wat geef ook. Want wat is nu €1,75 ten opzichte van mijn volle kar met boodschappen. Hij moet daar minstens de hele ochtend staan om zijn kranten te slijten en dan nog heeft hij amper de helft van de waarde van mijn boodschappenkar in zijn zak. Ik zoek naar redenen om door te lopen ... Is het geen oplichter? Is het niet zijn eigen schuld dat hij daar staat? Hij kan toch ...

Ik moest aan hem denken toen ik de gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus las. Met name die ene zin: "Hij hoopte zijn honger te stillen met wat bij de rijke man van tafel afviel." (Lucas 16:21) Wát een contrast in deze gelijkenis! Een rijk man voor wie elke dag een feest is met voor zijn deur een doodzieke man, die leeft van het afval van de rijke. Elke dag dat de rijke man zijn huis in of uit ging werd hij geconfronteerd met deze arme man. Maar blijkbaar bekommerde hij zich er niet om ...

Stilte als sieraad

Stilte ... Waar vind je dat nog tegenwoordig? Als ik naar mezelf kijk, dan is de stilte er pas als ik 's avonds in mijn bed lig. En zelfs dan is er nog het geluid van bijvoorbeeld voorbijrijdend verkeer of muziek van de buren. Stilte ... Ik moet het echt opzoeken. Bijvoorbeeld door in de auto de radio even niet aan te zetten of 's avonds de TV uit te laten. 

Stilte ... Het voelt soms haast onwennig. Ineens ben je alleen. Alleen met jezelf, met je eigen gedachten. Maar ook: alleen met God. Als alle stemmen om mij heen verstommen, als alle prikkels om mij heen die mijn aandacht afleiden, weg zijn dan ontstaat er ruimte. Ruimte om mijn aandacht op God te richten, ruimte om Zijn stem te leren verstaan.

Ik voerde onlangs een gesprek met iemand, die voortdurend afgeleid werd. Even iemand begroeten die langs liep, even zwaaien naar iemand die binnenkwam, even een telefoontje tussendoor en ik kon amper iets vertellen of hij wist er zelf wel wat over te zeggen. Op zo'n moment voel je je niet serieus genomen, haast wat aan de kant gezet. De eerlijkheid gebied te zeggen, dat ik mezelf er ook wel eens op betrap ... 

Stilte als respect

Het getuigt van respect voor de ander, wanneer ik stil ben als de ander spreekt. Wanneer ik stil ben, is er ruimte voor de ander om zijn verhaal te doen en ruimte voor mij om te luisteren. Stilte werkt twee kanten op: het schept ruimte om me te richten op de ander en tegelijk ook ruimte om de woorden van de ander tot me door te laten dringen.

Door het water naar het nieuwe leven

(Tweede overdenking in een serie van twee over water in de Bijbel)

In de vorige overdenking stond ik stil bij water als dorstlesser. Jezus die mijn geestelijke dorst wil lessen. Wanneer ik geestelijk uitgeput bent, is Jezus de enige bron, waar ik echt mijn dorst kan lessen. God wil mij door Zijn Zoon nieuwe kracht en nieuw leven geven. Zijn liefde stroomt als een rivier, die nooit opdroogt, voor iedereen die met zijn of haar dorst naar hem toe gaat. Die boodschap klinkt door heel de Bijbel heen.

Water speelt een belangrijke rol in de weg die God met Zijn volk gaat. Het begint al bij de schepping. God maak scheiding tussen water en land. Temidden van die woeste watermassa schiep Hij een plaats voor de mens om te leven. Maar om te leven hebben planten, dieren en mensen water nodig! En ook daarin voorzag God: "Wel was er water dat uit de aarde opwelde en de aardbodem overal bevloeide." (Genesis 2:6) Het water moet de Schepper gehoorzamen. Hij spreekt het woeste water toe en het vloeit weg om een droge plek te maken waar de mens kan leven. Maar tegelijk doseert hij dat woeste water om vruchtbaarheid te brengen.

Water om je dorst te lessen

(Eerste overdenking in een serie van twee over water in de Bijbel)

Water, we kunnen er niet zonder! In normale omstandigheden houd je het maximaal drie dagen zonder water uit. En dan kan ik de kraan aan zetten of naar de winkel gaan om flessen water te halen, maar als ik er niet van drink, dan heb ik er niets aan! Dan zal ik alsnog sterven. 

Net zo als dat voor mijn lichaam geldt, geldt dat ook in geestelijke zin. Wanneer ik geestelijk droog kom te staan, dan houd ik dat niet lang vol. Ik heb water nodig! En dat water moet ik vervolgens ook drinken! Doe ik dat niet, dan ben ik ook in geestelijke zin ten dode opgeschreven!

Het volk Israël heeft dat ondervonden! Geestelijk stonden ze droog, omdat ze niet kwamen drinken bij hun God. In plaats daarvan zochten ze hun heil bij de afgoden van Egypte en Assyrië. En voor zover ze nog wel oog hadden voor de zegeningen van God, vergaten ze om er van te drinken! "Twee wandaden heeft mijn volk begaan: het heeft mij verlaten, de bron van levend water, en het heeft waterkelders uitgehouwen, kelders vol scheuren, waarin het water niet blijft staan." (Jeremia 2:13) Wat me opvalt hierbij: Er staat niet dat ze helemaal niets deden met het geestelijke water! Waterkelders uithouwen viel niet mee! Daar ging heel wat energie in zitten! Maar ze vergaten waar het werkelijk om gaat: water is niet om te bewaren, maar om van te drinken!

Geestelijke strijd in de wijngaard

Wijnstokken, ze zijn niet bij iedereen in de tuin een succes. Dat kan diverse oorzaken hebben, bijvoorbeeld het klimaat, de ligging van de tuin, de samenstelling van de grond waarin ze staan of het snoeien zonder enige kennis van zaken.

Ik las 1 Koningen 21, de geschiedenis over de wijngaard van Naboth. Zijn buurman, koning Achab, wilde de wijngaard kopen. "Nabot weigert: "De HEER verhoede dat ik de grond die ik van mijn voorouders heb geërfd aan u zou afstaan." (1 Koningen 21:3) Hij moet het met de dood bekopen. 

Centraal staat in deze geschiedenis het willen volgen van God door Naboth tegenover de goddeloosheid van Achab en Izebel. God had iedereen zijn stuk grond toegewezen toen Hij Zijn volk in Kanaän bracht. Dit familiebezit mocht niet zomaar verkocht worden. Alleen in noodgevallen, maar dan nog kwam het in het jubeljaar weer terug in handen van de familie.

Brood en vis

Deze week kwam ik met enkele anderen in gesprek over de overgeorganiseerdheid in veel gemeenten, zeker in de grotere. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een werkgroep of commissie voor. Fijn natuurlijk, dat je zo het vele werk in de gemeente kunt verdelen en dat ieder zo zijn gaven en talenten in kan zetten!

Maar het heeft ook een andere kant. Wanneer je verantwoordelijkheden bij een werkgroep of commissie neer legt, dan raken anderen al snel minder betrokken. En zo is ieder bezig met zijn eigen stukje. En ongemerkt verliezen we de betrokkenheid. Dat wordt pijnlijk zichtbaar wanneer er weer nieuwe mensen nodig zijn in een werkgroep, in een commissie, in de kerkenraad. Laat een ander dat maar doen! Ik heb mijn werk, mijn gezin, mijn sociale leven, mijn ... Een punt van grote zorg in veel kerken!

Dan rijst de vraag: Is de focus wel nog wel goed? Hebben we met elkaar nog voor ogen waar we mee bezig zijn? En hoe we daar mee bezig zijn? Gaat onze aandacht uit naar de juiste zaken?

Zoutend zout of zoutpilaar

Evalueren is belangrijk. Door regelmatig terug te kijken op wat je hebt gedaan, ga je na of je nog de juiste koers volgt. Zijn er afwijkingen, dan moet je actie ondernemen om weer op koers te komen. In sommige gevallen kan het echter verstandiger zijn om niet je koers, maar je doelen aan te passen. Uiteindelijk willen we graag een positief resultaat behalen.

Terugkijken kan ook goed zijn om je eigen rijkdom te zien. Dat gebeurt bijvoorbeeld bij een jubileum of een overlijden. 'Er waren moeilijke perioden, maar wat waren er ook veel mooie momenten. Wat hebben we veel mooie dingen mee gemaakt. Wat is er veel om in dankbaarheid op terug te kijken!' zo hoor je dan vaak. We willen niet blijven hangen in het negatieve, maar vooral het positieve voor ogen houden.

Ook wat het geloof betreft, wordt er vaak terug gekeken. Een leven kent hoogte- en dieptepunten. In beide gevallen kan het zijn, dat je niet altijd Gods hand in je leven ziet. Tenminste niet als je er midden in staat. Dan kunnen er juist waarom-vragen zijn. Waar is God, juist nu je hem zo nodig hebt? Of je denkt juist, dat je het allemaal prima voor elkaar hebt. Heb je God eigenlijk wel nodig?

Leer ons zo onze dagen te tellen

In veel christelijke gezinnen wordt op oudejaarsavond Psalm 90 gelezen. Zo ook bij ons vroeger. Altijd weer maakte het indruk op mij. De kleinheid van de mens tegenover de grootheid van God.

Wanneer ik niet verder kijk dan mijn aardse leven, vanuit menselijk perspectief en kijkend naar mijn eigen prestaties, dan is er maar één conclusie mogelijk: "Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen." (Psalm 90:10) Ik moet hierbij denken aan de conclusie van Prediker: "Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon?" (Prediker 1:2-3)

Uit dat korte nutteloze bestaan is er maar één uitweg: Wijsheid! "Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult." (Psalm 90:12) Niet de menselijke wijsheid, maar Wijsheid met een hoofdletter, dat wil zeggen Gods Woord dat levend werd: Jezus Christus.

Zegt het voort!

Wat is het meest gebruikte argument voor christenen om zending te bedrijven en te gaan evangeliseren? Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar ik denk dat dat Matteüs 28:19-20a zal zijn; het zogenoemde 'zendingsbevel. "Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb."

Wat heb ik die tekst al vaak gehoord en gelezen! Deze week kwam ik hem weer tegen. En ineens viel mij het woordje 'dus' mij op. "Ga dus heen" staat er in de NBV. Nog nooit was me dát opgevallen! Bekender is, zoals het in de NBG staat: "Gaat dan heen". Ik las het ook eens in de Engelse King James vertaling, die er om bekend staat dicht bij de grondtaal te blijven. Ook daar wordt 'dus' gebruikt.

Geloof-waardige voorbeelden nodig!

Onlangs hoorde ik een preek over stappen zetten in geloof. Er werd verwezen naar Jozua 3; een bekend verhaal. De Israëlieten staan bij de Jordaan, die ver buiten zijn oevers is getreden. Een brede en snel stromende watermassa. En daar moeten ze doorheen. Die kolkende watermassa gaat echter niet zomaar aan de kant. De priesters moeten de ark op hun schouders nemen en het water in stappen en dán pas zal er een pad zichtbaar worden. Kortom: God vraagt om geloof en vertrouwen. Hij belooft, maar zij moeten de stap zetten om te ontvangen.

Hier kunnen we meer voorbeelden van vinden in de Bijbel:  Abraham, die van God de opdracht krijgt om naar het land te gaan, dat Hij zal wijzen. Het is vervolgens aan Abraham om die stap te zetten, in geloof. Of Noach, die op het droge een ark moest gaan bouwen. En Mozes, die het volk moet gaan leiden en naar de farao toe moet. David, die de confrontatie met Goliath aan ging. In Hebreeën 11 lees ik nog diverse andere voorbeelden. God belooft zegen, maar je moet als mens wel een stap zetten.

Het Familiediner

Elk jaar kunnen we op bij de EO kijken naar Het Familiediner. "Het programma waarin Bert van Leeuwen familieleden weer bij elkaar aan één tafel brengt." Een eerste stapje op weg om de gebroken relatie weer te herstellen. Ik kijk er naar met gemengde gevoelens. Wat gaat er toch een hoop mis in de menselijke communicatie! Zeker, soms gebeuren er vreselijke dingen. Dingen die nooit hadden mogen gebeuren. En dat poets je niet zo maar even weg. Maar wat gaat het in veel gevallen ook puur om misverstanden, koppigheid, je recht willen halen, niet de minste willen zijn. 

Nu zitten er ook christenen in het programma. Zou je juist bij hen niet iets totaal anders moeten zien? Misschien is het een open deur intrappen, maar mijn stelling zou zijn, dat er in dit programma geen christenen voor zouden mogen komen! Leert de Bijbel ons niet een heel andere manier van omgaan met elkaar dan we in dit programma zien?

Bloemen uit de hemel

Als gezin gaan we momenteel door een moeilijke periode. Allerlei zaken komen tegelijkertijd op ons pad. Juist toen we op een behoorlijk dieptepunt zaten, ging de deurbel. Een goede vriend stond op de stoep met een bos bloemen. 'Ter bemoediging' zei hij. 'God heeft me ingefluisterd, dat ik jullie een bloemetje moest brengen.' En ik geloof dat het zo is! Deze vriend wist namelijk wel iets van de situatie, maar slechts beperkt. Maar dat we juist nu er flink doorheen zaten, dat wist hij niet. En daarom: Dit waren niet zijn bloemen, dit waren bloemen uit de hemel!

Als mens maak je zo je plannen, je hebt wensen, idealen en ambities. Je hebt hoop en verwachtingen voor jezelf, voor je gezin. Wanneer er dan van alles gebeurt wat daarin niet past, wat je helemaal niet wilt, dan wordt er een flink blik met gevoelens opengetrokken: teleurstelling, verdriet, onmacht, boosheid, frustratie, onbegrip. En het is heel menselijk, dat er dan ook waarom-vragen naar boven komen.

Geestelijke strijd

Onlangs had ik een gesprek waarin we het kregen over geestelijke strijd. Wat merk je daar nu eigenlijk van? Sommige mensen moeten denken aan christenvervolging, aan kerken die in brand worden gestoken. Iets van ver weg. 

Oké, toegegeven, ook in Nederland is men niet meer zo dol op christelijke normen en waarden. Als jij wilt geloven is dat prima, maar val mij er niet mee lastig. Politieke partijen doen hun best om een neutrale samenleving te creëren, waarin godsdienst iets is voor achter de voordeur of de kerkdeur. Maar om dat nu geestelijke strijd te noemen ...

Ik ben veilig, dus jij bent veilig

Onlangs sprak ik met iemand over het functioneren van huiskringen. In sommige huiskringen komt onderling pastoraat niet of slechts moeizaam op gang. Mensen vinden het moeilijk om zichzelf te geven. Hebben eerst tijd nodig om elkaar te leren kennen en zich veilig te voelen. Want je gaat toch niet zomaar je hele ziel en zaligheid op tafel leggen?  Enerzijds begrijpelijk. Maar aan de andere kant: spelen we satan daarmee juist niet geweldig in de kaart? Is dit juist geen uiting van geestelijke strijd? 

Want wanneer wij elkaar als geloofsgenoten, als kinderen van dezelfde God en Vader, niet vertrouwen en niet met elkaar delen wat we op ons hart hebben, is het dan niet onmogelijk om een relatie op te bouwen? Als je zaken voor elkaar achter houdt, dan blijft dat tussen je in staan. Dat geldt voor een huwelijk, maar ook voor je relatie met God en ook voor je relatie met je geloofsgenoten. Veiligheid is geen voorwaarde voor een relatie, maar relatie is een voorwaarde voor veiligheid!

Laten we feest vieren!

'Zorg om wat verloren is' staat er boven Lucas 15 in de NBV. Jezus vertelt drie gelijkenissen achter elkaar. Eerst over het verloren schaap, dan over de verloren munt (drachme) en tot slot over de verloren zoon. 

Die laatste is ongetwijfeld een van de meest bekende gelijkenissen. Wanneer deze gelijkenis aan de orde komt, wordt er ook vaak ingezoomd op de vader. Het wordt ook wel eens 'de gelijkenis van de liefdevolle vader' genoemd. Dat is het beeld van God, dat we in deze gelijkenis mogen zien. God zoekt wat verloren is. Dat is ook het thema van de eerste twee gelijkenissen.

Ik bid niet voor de wereld

Je kunt geen journaal bekijken of krant open slaan of de ellende komt je tegemoet. Het geweld in Syrië, de onrust in Egypte, groepsverkrachtingen in India, aanslagen in Afghanistan. Of, op een heel ander vlak, de economische crisis: het failliet van Griekenland, de werkloosheid in Spanje. Maar het kan ook heel dicht bij huis: winkels die de deuren sluiten, vrienden die hun baan verliezen of misschien wel jijzelf, een overval op een bejaard echtpaar. "Wat leven we in een ellendige wereld", hoor je vaak zuchten.

Pas kwam ik deze tekst tegen: "Ik bid voor hen. Ik bid niet voor de wereld, maar voor de mensen die u mij hebt gegeven, omdat zij van u zijn." (Johannes 17:9) Juist tegen de achtergrond van al die ellende in de wereld kwam deze tekst wel wat vreemd op mij over. Heeft de wereld juist niet meer gebed nodig dan ooit? Ik probeer het eigenlijk dagelijks in mijn gebed mee te nemen. En ook als ik anderen hoor bidden, hoor ik hen hetzelfde doen.

Meer? Of meer dan genoeg?

Een actuele vraag in deze tijd van 'economische crisis'! Iedereen wil meer, maar moet het doen met minder. 'We gaan zware tijden tegemoet!' zo klinkt het. Het werkt haast verlammend; het maakt onzeker. Eind jaren zeventig kwam in christelijk Nederland de term 'de economie van het genoeg' op. Een term die nu ook weer uit de kast wordt gehaald. Een tegengeluid op de vraag naar meer!

Ook als het gaat om 'geloof' klinkt de vraag naar 'meer' nogal eens. Verlangen naar meer van de Geest, naar meer geloofszekerheid, naar meer zien van God in je leven. Het kan een oprecht en intens verlangen zijn.

Vandaag las ik Lucas 17. Ik bleef hangen bij vers 5: "Toen zeiden de apostelen tegen de Heer: ‘Geef ons meer geloof!’ ”. Wat een herkenbare vraag! Is dat niet het verlangen van velen van ons? Je zou verwachten, dat Jezus blij is met die vraag! Maar Zijn antwoord is totaal anders dan ik verwacht had! "De Heer zei: ‘Als jullie geloof hadden als een mosterdzaadje, zouden jullie tegen die moerbeiboom zeggen: “Trek je wortels uit de grond en plant jezelf in de zee!” en hij zou jullie gehoorzamen." (Lucas 17:6)

Genieten van rust

Je ziet ze wel eens lopen in de stad. Mensen die fanatiek gewinkeld hebben en bepakt en bezakt door de winkelstraat lopen. Hoe langer je er mee loopt hoe zwaarder het wordt. Je voelt de hengsels in je handen snijden. Het lopen gaat steeds moeizamer. Wat zou je dan blij zijn, wanneer je dan een bekende tegen komt die zegt: 'Geef maar hier, die tassen, die neem ik hem wel van je over!' De eerste stappen daarna zijn haast onwezenlijk. Het is net of je zweeft. Wát een verschil! Stel dat diegene dan ook nog zou zeggen: 'Als je nu weer een tas hebt, geef dan ook maar. Die draag ik ook wel voor je!'

Aan dat beeld moest ik denken toen ik deze bekende tekst weer las: "Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven." (Matteüs 11:28) Jezus die tegen je zegt: geef die rugtas maar aan mij!

Op weg naar de Bruiloft

Onlangs was ik aanwezig op een bruiloft. Twee mensen, die elkaar trouw beloven voor de rest van hun leven. Als christenen zeggen we dan: 'tot de dood hen scheid óf tot de dag dat Christus terug komt'. Twee mensen door God samengebracht en samengevoegd. "En Jezus vervolgde: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’ (Matteüs 19:5,6) 

In deze woorden van Jezus zijn de woorden te herkennen uit Genesis 2: "God, de HEER, dacht: Het is niet goed dat de mens alleen is, ik zal een helper voor hem maken die bij hem past.” (Genesis 2:18) Als Adam haar ziet is hij dolblij: ”Toen riep de mens uit: ‘Eindelijk een gelijk aan mij, mijn eigen gebeente, mijn eigen vlees, een die zal heten: vrouw, een uit een man gebouwd.’ Zo komt het dat een man zich losmaakt van zijn vader en moeder en zich hecht aan zijn vrouw, met wie hij één van lichaam wordt.” (Genesis 2:23,24)

Een van de mooie dingen van lezen in de Bijbel vind ik, dat God door Zijn Geest soms ineens je ogen opent voor de prachtige lijnen die er in te trekken zijn en van daar uit de diepere betekenis leert ontdekken. Zo ook als het gaat om een bruiloft.

Bidden om een zegen

Aan het begin van onze vakantie, bij onze eerste maaltijd op de camping, baden we als gezin om een zegen over de vakantie. Later dacht ik daar nog eens over na. Natuurlijk is het altijd goed om God om een zegen te vragen. Maar op welk moment doe je dat?

In dit geval werd ik me er van bewust, dat ik het eigenlijk achteraf pas deed. Immers, al maanden geleden hadden we het er thuis over waar we naar toe zouden gaan. Via internet hebben we verschillende mogelijkheden bekeken. De camping waar we uiteindelijk voor kozen, was al een paar keer ter sprake geweest. We waren het snel met elkaar eens, dat dat het moest worden dit jaar. En dus hebben we geboekt, een aanbetaling gedaan en vrije dagen geregeld.

En pas maanden later, toen we eenmaal op de camping waren, vroegen we om een zegen ... We hebben eerst zelf plannen gemaakt, van alles geregeld en toen kwam God in beeld ...

Duisternis verdrijven of licht verspreiden

Ik ben wel eens in een grot geweest! Aardedonker was het! Gelukkig hingen er hier en daar lantaarns. Zonder dat zou je geen stap kunnen verzetten! De lantaarns verspreiden licht in de duisternis. Of kun je beter zeggen: de lantaarns verdrijven de duisternis?

Daar moest ik even aan denken toen ik Matteüs 5 las, waar Jezus zijn discipelen onderwijst: "U bent het licht van de wereld, een stad op een berg kan iedereen zien. Men steekt immers geen lamp aan om er vervolgens een emmer overheen te zetten? Die lamp moet toch op een standaard staan en licht geven voor iedereen in huis? Laat daarom ook uw licht voor alle mensen schijnen. Als zij dan de goede dingen zien die u doet, zullen zij uw hemelse Vader eren." (Matteüs 5:14-16)

Je hoeft niet bang te zijn

Als kind moest ik regelmatig pakjes bezorgen voor mijn vader. Als tiener had ik daar niet altijd zin in. Op een dag deed ik alsof ik een pakje had bezorgd, terwijl deze nog steeds in mijn tas zat. Dat hield ik een paar dagen vol. Maar om de ene leugen in stand te houden, moest ik er een volgende aan toe voegen. Zo probeerde ik alles glad te strijken. Maar van binnen knaagde het. Elke keer dat ik mijn vader onder ogen kwam voelde ik mij slechter. De relatie was verstoord. En er was maar één oplossing: de waarheid vertellen. Dat was lang niet gemakkelijk, maar alleen zo kon ik de relatie weer herstellen en het vertrouwen van mijn vader terugwinnen. Hij zou boos zijn, maar ik wist dat hij het mij ook zou vergeven.

Een streep door de rekening

Je hebt de auto van je vader geleend. Je hebt belooft er heel voorzichtig mee te zijn, want je weet hoe zuinig hij er zelf op is. De hele dag gaat het goed, maar bij het parkeren zie je een paaltje over het hoofd. Gevolg: een forse deuk! Hoe ga je dat ooit aan je vader vertellen? 's Avonds komt je broer de auto halen en vertel je hem het verhaal. De volgende dag zit het je nog steeds dwars ... Je gaat naar je vader om je excuses aan te bieden. Tot je verbazing wordt je met open armen ontvangen. Stamelend doe je je verhaal. "We praten er niet meer over!" zegt je vader. "Mijn zoon, jouw broer, heeft alles gerepareerd. De auto is weer als nieuw!" Wat een opluchting! Niet alleen vanwege het feit dat de auto weer is gemaakt, maar vooral dat de relatie met je vader weer goed is. Deze vervelende gebeurtenis staat niet meer tussen jou en hem in. Dat is het meest belangrijk! En wat ben je je broer ook dankbaar! En dat zul je hem laten weten ook!

De dood is niet het einde

Vandaag was ik aanwezig bij een begrafenis. Afscheid nemen doet pijn. Of je het nu aan ziet komen of het komt plotseling, wanneer het moment daar is, is de pijn van het verlies er niet minder om. Er wordt definitief een punt gezet achter iemands leven op aarde.

In de dankdienst voorafgaand aan de begrafenis lazen we Psalm 121. Een hele bekende psalm, waarvan allerlei varianten beschikbaar zijn om deze psalm te zingen. En terecht! Toen ik hem nog eens goed door las, was ik opnieuw onder de indruk. De psalm geeft een duidelijk antwoord op de vraag: ‘Wat te doen in moeilijke omstandigheden?

De les van de roze olifant

Probeer een minuut lang niet aan een roze olifant te denken. Op het moment dat je die opdracht krijgt, kun je aan niets anders denken, dan aan een roze olifant. Hoe meer je je best doet, hoe meer je faalt! Omdat de focus is gelegd op wat je niet mag doen, doe je het juist toch!

Ik herinner me dat ik vroeger als kind eens op een boerderij was en dat we bij een weiland stonden met schrikdraad er om heen. 'Kom niet aan het schrikdraad, want als je dat aanraakt krijg je een schok', zo werd mij verteld. Vanaf dat moment groeide er een onweerstaanbare behoefte om dat eens uit te proberen. Ik wist dat het niet mocht, ik wist de gevolgen, maar toch wilde ik het proberen. Een onweerstaanbare nieuwsgierigheid maakte zich van mij meester! Hoe zou zo'n schok voelen? En als je de draad nu eens met je schoen of met bijvoorbeeld een stokje of een grassprietje aan zou raken? Ik moest en zou op onderzoek uit!

Schoon schip

Het zal elke kampeerder bekend voor komen: Na twee weken kamperen pak je je tent weer in en verwijder je het grondzeil. Zeker na een wat vochtiger periode komt je dan een geur van rottend gras tegemoet, zie je allerlei ongedierte wegschieten en wellicht een enkele mollengang.

Tijdens het kamperen, toen de boel afgedekt was, was er niets van te merken. Maar onder het grondzeil is het gaan broeien en het ongedierte maakte dankbaar gebruik van deze prachtige schuilplaats met een overvloed aan eten.

Hou jij van het licht?

Heerlijk, die lange zomeravonden! Lekker lang licht! Zodra het weer vroeger donker wordt, merken we bij onszelf een bepaalde onrust ontstaan. Het voelt op de een of andere manier niet prettig. Niet voor niets is in veel huizen wit de overheersende kleur en besteden we veel aandacht aan goede verlichting. We houden niet van duisternis!

Opvallend, dat we in Johannes 3:19 precies het tegenovergestelde lezen! "Dit nu is het oordeel: het licht kwam in de wereld en de mensen hielden meer van de duisternis dan van het licht, want hun daden waren slecht."

Wat ben jij waard?

Wat is jouw economische waarde? Die vraag wordt steeds belangrijker in onze maatschappij. Zeker in tijden van economische crisis. Wat kost jij de samenleving en wat lever jij op? Je wordt van alle kanten uitgedaagd of opgelegd om zoveel mogelijk op te brengen. En kost jij teveel, dan wordt je doen en laten even goed onder de loep genomen. Op zoek naar een manier om kosten en baten meer in balans te krijgen. Je gaat maar zo aan jezelf twijfelen. Wat ben ik nu eigenlijk waard?

Ook in de Bijbel komen we deze vraag tegen. "HEER, wat is de mens dat u om hem geeft, de sterveling dat u aan hem denkt?" (Psalm 144:3). "Schenk de mens niet langer aandacht. Wat is hij zonder adem in zijn neus? Wat heeft hij te betekenen?" (Jesaja 2:22) Wat ben ik nu helemaal waard?