Op weg naar de Bruiloft

Onlangs was ik aanwezig op een bruiloft. Twee mensen, die elkaar trouw beloven voor de rest van hun leven. Als christenen zeggen we dan: 'tot de dood hen scheid óf tot de dag dat Christus terug komt'. Twee mensen door God samengebracht en samengevoegd. "En Jezus vervolgde: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’ (Matteüs 19:5,6) 

In deze woorden van Jezus zijn de woorden te herkennen uit Genesis 2: "God, de HEER, dacht: Het is niet goed dat de mens alleen is, ik zal een helper voor hem maken die bij hem past.” (Genesis 2:18) Als Adam haar ziet is hij dolblij: ”Toen riep de mens uit: ‘Eindelijk een gelijk aan mij, mijn eigen gebeente, mijn eigen vlees, een die zal heten: vrouw, een uit een man gebouwd.’ Zo komt het dat een man zich losmaakt van zijn vader en moeder en zich hecht aan zijn vrouw, met wie hij één van lichaam wordt.” (Genesis 2:23,24)

Een van de mooie dingen van lezen in de Bijbel vind ik, dat God door Zijn Geest soms ineens je ogen opent voor de prachtige lijnen die er in te trekken zijn en van daar uit de diepere betekenis leert ontdekken. Zo ook als het gaat om een bruiloft.

Bidden om een zegen

Aan het begin van onze vakantie, bij onze eerste maaltijd op de camping, baden we als gezin om een zegen over de vakantie. Later dacht ik daar nog eens over na. Natuurlijk is het altijd goed om God om een zegen te vragen. Maar op welk moment doe je dat?

In dit geval werd ik me er van bewust, dat ik het eigenlijk achteraf pas deed. Immers, al maanden geleden hadden we het er thuis over waar we naar toe zouden gaan. Via internet hebben we verschillende mogelijkheden bekeken. De camping waar we uiteindelijk voor kozen, was al een paar keer ter sprake geweest. We waren het snel met elkaar eens, dat dat het moest worden dit jaar. En dus hebben we geboekt, een aanbetaling gedaan en vrije dagen geregeld.

En pas maanden later, toen we eenmaal op de camping waren, vroegen we om een zegen ... We hebben eerst zelf plannen gemaakt, van alles geregeld en toen kwam God in beeld ...

Duisternis verdrijven of licht verspreiden

Ik ben wel eens in een grot geweest! Aardedonker was het! Gelukkig hingen er hier en daar lantaarns. Zonder dat zou je geen stap kunnen verzetten! De lantaarns verspreiden licht in de duisternis. Of kun je beter zeggen: de lantaarns verdrijven de duisternis?

Daar moest ik even aan denken toen ik Matteüs 5 las, waar Jezus zijn discipelen onderwijst: "U bent het licht van de wereld, een stad op een berg kan iedereen zien. Men steekt immers geen lamp aan om er vervolgens een emmer overheen te zetten? Die lamp moet toch op een standaard staan en licht geven voor iedereen in huis? Laat daarom ook uw licht voor alle mensen schijnen. Als zij dan de goede dingen zien die u doet, zullen zij uw hemelse Vader eren." (Matteüs 5:14-16)

Je hoeft niet bang te zijn

Als kind moest ik regelmatig pakjes bezorgen voor mijn vader. Als tiener had ik daar niet altijd zin in. Op een dag deed ik alsof ik een pakje had bezorgd, terwijl deze nog steeds in mijn tas zat. Dat hield ik een paar dagen vol. Maar om de ene leugen in stand te houden, moest ik er een volgende aan toe voegen. Zo probeerde ik alles glad te strijken. Maar van binnen knaagde het. Elke keer dat ik mijn vader onder ogen kwam voelde ik mij slechter. De relatie was verstoord. En er was maar één oplossing: de waarheid vertellen. Dat was lang niet gemakkelijk, maar alleen zo kon ik de relatie weer herstellen en het vertrouwen van mijn vader terugwinnen. Hij zou boos zijn, maar ik wist dat hij het mij ook zou vergeven.

Een streep door de rekening

Je hebt de auto van je vader geleend. Je hebt belooft er heel voorzichtig mee te zijn, want je weet hoe zuinig hij er zelf op is. De hele dag gaat het goed, maar bij het parkeren zie je een paaltje over het hoofd. Gevolg: een forse deuk! Hoe ga je dat ooit aan je vader vertellen? 's Avonds komt je broer de auto halen en vertel je hem het verhaal. De volgende dag zit het je nog steeds dwars ... Je gaat naar je vader om je excuses aan te bieden. Tot je verbazing wordt je met open armen ontvangen. Stamelend doe je je verhaal. "We praten er niet meer over!" zegt je vader. "Mijn zoon, jouw broer, heeft alles gerepareerd. De auto is weer als nieuw!" Wat een opluchting! Niet alleen vanwege het feit dat de auto weer is gemaakt, maar vooral dat de relatie met je vader weer goed is. Deze vervelende gebeurtenis staat niet meer tussen jou en hem in. Dat is het meest belangrijk! En wat ben je je broer ook dankbaar! En dat zul je hem laten weten ook!

De dood is niet het einde

Vandaag was ik aanwezig bij een begrafenis. Afscheid nemen doet pijn. Of je het nu aan ziet komen of het komt plotseling, wanneer het moment daar is, is de pijn van het verlies er niet minder om. Er wordt definitief een punt gezet achter iemands leven op aarde.

In de dankdienst voorafgaand aan de begrafenis lazen we Psalm 121. Een hele bekende psalm, waarvan allerlei varianten beschikbaar zijn om deze psalm te zingen. En terecht! Toen ik hem nog eens goed door las, was ik opnieuw onder de indruk. De psalm geeft een duidelijk antwoord op de vraag: ‘Wat te doen in moeilijke omstandigheden?

De les van de roze olifant

Probeer een minuut lang niet aan een roze olifant te denken. Op het moment dat je die opdracht krijgt, kun je aan niets anders denken, dan aan een roze olifant. Hoe meer je je best doet, hoe meer je faalt! Omdat de focus is gelegd op wat je niet mag doen, doe je het juist toch!

Ik herinner me dat ik vroeger als kind eens op een boerderij was en dat we bij een weiland stonden met schrikdraad er om heen. 'Kom niet aan het schrikdraad, want als je dat aanraakt krijg je een schok', zo werd mij verteld. Vanaf dat moment groeide er een onweerstaanbare behoefte om dat eens uit te proberen. Ik wist dat het niet mocht, ik wist de gevolgen, maar toch wilde ik het proberen. Een onweerstaanbare nieuwsgierigheid maakte zich van mij meester! Hoe zou zo'n schok voelen? En als je de draad nu eens met je schoen of met bijvoorbeeld een stokje of een grassprietje aan zou raken? Ik moest en zou op onderzoek uit!

Schoon schip

Het zal elke kampeerder bekend voor komen: Na twee weken kamperen pak je je tent weer in en verwijder je het grondzeil. Zeker na een wat vochtiger periode komt je dan een geur van rottend gras tegemoet, zie je allerlei ongedierte wegschieten en wellicht een enkele mollengang.

Zolang ik kampeerde en de boel afgedekt was, was er niets van te merken. Maar onder het grondzeil is het gaan broeien en het ongedierte maakte dankbaar gebruik van deze prachtige schuilplaats met een overvloed aan eten.

Hou jij van het licht?

Heerlijk, die lange zomeravonden! Lekker lang licht! Zodra het weer vroeger donker wordt, merken we bij onszelf een bepaalde onrust ontstaan. Het voelt op de een of andere manier niet prettig. Niet voor niets is in veel huizen wit de overheersende kleur en besteden we veel aandacht aan goede verlichting. We houden niet van duisternis!

Opvallend, dat we in Johannes 3:19 precies het tegenovergestelde lezen! "Dit nu is het oordeel: het licht kwam in de wereld en de mensen hielden meer van de duisternis dan van het licht, want hun daden waren slecht."

Wat ben jij waard?

Wat is jouw economische waarde? Die vraag wordt steeds belangrijker in onze maatschappij. Zeker in tijden van economische crisis. Wat kost jij de samenleving en wat lever jij op? Je wordt van alle kanten uitgedaagd of opgelegd om zoveel mogelijk op te brengen. En kost jij teveel, dan wordt je doen en laten even goed onder de loep genomen. Op zoek naar een manier om kosten en baten meer in balans te krijgen. Je gaat maar zo aan jezelf twijfelen. Wat ben ik nu eigenlijk waard?

Ook in de Bijbel komen we deze vraag tegen. "HEER, wat is de mens dat u om hem geeft, de sterveling dat u aan hem denkt?" (Psalm 144:3). "Schenk de mens niet langer aandacht. Wat is hij zonder adem in zijn neus? Wat heeft hij te betekenen?" (Jesaja 2:22) Wat ben ik nu helemaal waard?