Brood en vis

Deze week kwam ik met enkele anderen in gesprek over de overgeorganiseerdheid in veel gemeenten, zeker in de grotere. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een werkgroep of commissie voor. Fijn natuurlijk, dat je zo het vele werk in de gemeente kunt verdelen en dat ieder zo zijn gaven en talenten in kan zetten!

Maar het heeft ook een andere kant. Wanneer je verantwoordelijkheden bij een werkgroep of commissie neer legt, dan raken anderen al snel minder betrokken. En zo is ieder bezig met zijn eigen stukje. En ongemerkt verliezen we de betrokkenheid. Dat wordt pijnlijk zichtbaar wanneer er weer nieuwe mensen nodig zijn in een werkgroep, in een commissie, in de kerkenraad. Laat een ander dat maar doen! Ik heb mijn werk, mijn gezin, mijn sociale leven, mijn ... Een punt van grote zorg in veel kerken!

Dan rijst de vraag: Is de focus wel nog wel goed? Hebben we met elkaar nog voor ogen waar we mee bezig zijn? En hoe we daar mee bezig zijn? Gaat onze aandacht uit naar de juiste zaken?

Zoutend zout of zoutpilaar

Evalueren is belangrijk. Door regelmatig terug te kijken op wat je hebt gedaan, ga je na of je nog de juiste koers volgt. Zijn er afwijkingen, dan moet je actie ondernemen om weer op koers te komen. In sommige gevallen kan het echter verstandiger zijn om niet je koers, maar je doelen aan te passen. Uiteindelijk willen we graag een positief resultaat behalen.

Terugkijken kan ook goed zijn om je eigen rijkdom te zien. Dat gebeurt bijvoorbeeld bij een jubileum of een overlijden. 'Er waren moeilijke perioden, maar wat waren er ook veel mooie momenten. Wat hebben we veel mooie dingen mee gemaakt. Wat is er veel om in dankbaarheid op terug te kijken!' zo hoor je dan vaak. We willen niet blijven hangen in het negatieve, maar vooral het positieve voor ogen houden.

Ook wat het geloof betreft, wordt er vaak terug gekeken. Een leven kent hoogte- en dieptepunten. In beide gevallen kan het zijn, dat je niet altijd Gods hand in je leven ziet. Tenminste niet als je er midden in staat. Dan kunnen er juist waarom-vragen zijn. Waar is God, juist nu je hem zo nodig hebt? Of je denkt juist, dat je het allemaal prima voor elkaar hebt. Heb je God eigenlijk wel nodig?

Leer ons zo onze dagen te tellen

In veel christelijke gezinnen wordt op oudejaarsavond Psalm 90 gelezen. Zo ook bij ons vroeger. Altijd weer maakte het indruk op mij. De kleinheid van de mens tegenover de grootheid van God.

Wanneer ik niet verder kijk dan mijn aardse leven, vanuit menselijk perspectief en kijkend naar mijn eigen prestaties, dan is er maar één conclusie mogelijk: "Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen." (Psalm 90:10) Ik moet hierbij denken aan de conclusie van Prediker: "Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon?" (Prediker 1:2-3)

Uit dat korte nutteloze bestaan is er maar één uitweg: Wijsheid! "Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult." (Psalm 90:12) Niet de menselijke wijsheid, maar Wijsheid met een hoofdletter, dat wil zeggen Gods Woord dat levend werd: Jezus Christus.

Zegt het voort!

Wat is het meest gebruikte argument voor christenen om zending te bedrijven en te gaan evangeliseren? Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar ik denk dat dat Matteüs 28:19-20a zal zijn; het zogenoemde 'zendingsbevel. "Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb."

Wat heb ik die tekst al vaak gehoord en gelezen! Deze week kwam ik hem weer tegen. En ineens viel mij het woordje 'dus' mij op. "Ga dus heen" staat er in de NBV. Nog nooit was me dát opgevallen! Bekender is, zoals het in de NBG staat: "Gaat dan heen". Ik las het ook eens in de Engelse King James vertaling, die er om bekend staat dicht bij de grondtaal te blijven. Ook daar wordt 'dus' gebruikt.

Geloof-waardige voorbeelden nodig!

Onlangs hoorde ik een preek over stappen zetten in geloof. Er werd verwezen naar Jozua 3; een bekend verhaal. De Israëlieten staan bij de Jordaan, die ver buiten zijn oevers is getreden. Een brede en snel stromende watermassa. En daar moeten ze doorheen. Die kolkende watermassa gaat echter niet zomaar aan de kant. De priesters moeten de ark op hun schouders nemen en het water in stappen en dán pas zal er een pad zichtbaar worden. Kortom: God vraagt om geloof en vertrouwen. Hij belooft, maar zij moeten de stap zetten om te ontvangen.

Hier kunnen we meer voorbeelden van vinden in de Bijbel:  Abraham, die van God de opdracht krijgt om naar het land te gaan, dat Hij zal wijzen. Het is vervolgens aan Abraham om die stap te zetten, in geloof. Of Noach, die op het droge een ark moest gaan bouwen. En Mozes, die het volk moet gaan leiden en naar de farao toe moet. David, die de confrontatie met Goliath aan ging. In Hebreeën 11 lees ik nog diverse andere voorbeelden. God belooft zegen, maar je moet als mens wel een stap zetten.

Het Familiediner

Elk jaar kunnen we op bij de EO kijken naar Het Familiediner. "Het programma waarin Bert van Leeuwen familieleden weer bij elkaar aan één tafel brengt." Een eerste stapje op weg om de gebroken relatie weer te herstellen. Ik kijk er naar met gemengde gevoelens. Wat gaat er toch een hoop mis in de menselijke communicatie! Zeker, soms gebeuren er vreselijke dingen. Dingen die nooit hadden mogen gebeuren. En dat poets je niet zo maar even weg. Maar wat gaat het in veel gevallen ook puur om misverstanden, koppigheid, je recht willen halen, niet de minste willen zijn. 

Nu zitten er ook christenen in het programma. Zou je juist bij hen niet iets totaal anders moeten zien? Misschien is het een open deur intrappen, maar mijn stelling zou zijn, dat er in dit programma geen christenen voor zouden mogen komen! Leert de Bijbel ons niet een heel andere manier van omgaan met elkaar dan we in dit programma zien?