Stilte ... Waar vind je dat nog tegenwoordig? Als ik naar mezelf kijk, dan is de stilte er pas als ik 's avonds in mijn bed lig. En zelfs dan is er nog het geluid van bijvoorbeeld voorbijrijdend verkeer of muziek van de buren. Stilte ... Ik moet het echt opzoeken. Bijvoorbeeld door in de auto de radio even niet aan te zetten of 's avonds de TV uit te laten.
Stilte ... Het voelt soms haast onwennig. Ineens ben je alleen. Alleen met jezelf, met je eigen gedachten. Maar ook: alleen met God. Als alle stemmen om mij heen verstommen, als alle prikkels om mij heen die mijn aandacht afleiden, weg zijn dan ontstaat er ruimte. Ruimte om mijn aandacht op God te richten, ruimte om Zijn stem te leren verstaan.
Ik voerde onlangs een gesprek met iemand, die voortdurend afgeleid werd. Even iemand begroeten die langs liep, even zwaaien naar iemand die binnenkwam, even een telefoontje tussendoor en ik kon amper iets vertellen of hij wist er zelf wel wat over te zeggen. Op zo'n moment voel je je niet serieus genomen, haast wat aan de kant gezet. De eerlijkheid gebied te zeggen, dat ik mezelf er ook wel eens op betrap ...
Stilte als respect
Het getuigt van respect voor de ander, wanneer ik stil ben als de ander spreekt. Wanneer ik stil ben, is er ruimte voor de ander om zijn verhaal te doen en ruimte voor mij om te luisteren. Stilte werkt twee kanten op: het schept ruimte om me te richten op de ander en tegelijk ook ruimte om de woorden van de ander tot me door te laten dringen.